Ik heb jullie al een keer verteld dat ik als jonge advocaat ben begonnen in de Achterhoek. Nu krijg ik wel eens de vraag wat eigenlijk het verschil is met Amsterdam-Zuid, waar ik nu alweer 17 jaar praktijk houd. Tja, Zuid is speciaal. Er wonen bijzondere mensen en dat leidt tot zaken waar ik natuurlijk graag wat meer over vertel.

Een van mijn eerste trouwe cliënten in Zuid is een bekende filmregisseur. Hij kocht een huis van een grote crimineel die het tijdige voor het eeuwige had verwisseld (want  schietpartijen horen ook bij Zuid). Het was zo’n beetje het grootste huis van het stadsdeel, waar je in kon verdwalen.

Een verborgen Ferrari

Er bleek een verborgen ruimte achter de garage zitten. Daar stond een heuse Ferrari (zonder kenteken). De filmregisseur belde me op en zei: “kom eens kijken!” In het koopcontract met de penoseweduwe stond dat het huis wordt gekocht met alles wat er in stond. Justitie deed meteen moeilijk. Ze vonden dat de wagen uit misdrijf verkregen was, nou ja zeg! en ze leggen zomaar beslag. Mijn filmregisseur houdt niet zo van de autoriteiten, en belde mij op met de vraag of ik het effe wilde regelen. Zelf ben ik dol op de overheid, want ze bezorgen me altijd handen vol werk. Ik schreef Justitie dat de wagen eerlijk gekocht was van de weduwe, want dat stond in het koopcontract. Ze begonnen te klagen dat er vroeger een crimineel in dat huis woonde, en dat het gewoon niet in de haak was en zo. Dus ik weer aan de beurt. Ik vroeg ze uit welk misdrijf die auto dan wel afkomstig was volgens hun. Ze hadden natuurlijk weer geen idee daar op de Parnassusweg. Niemand had in Nederland de afgelopen 70 jaar aangifte gedaan van een gejatte Ferrari (het archief ging niet verder terug). Wat nou gestolen? Het chassisnummer was ook al onleesbaar en papieren zaten er niet bij, zei de filmregisseur (ik meende wat ijzerslijpsel op zijn behaarde pols te zien). Bluffen kan ik ook, net als de Officier, dus ik gaf Justitie 10 dagen de tijd om de arme bestolen eigenaar te vinden, en zo niet, dan verklaar ik de auto rechtens verbeurd aan mijn client. Zo!

De consul parkeert gratis

Het Openbaar Ministerie gaf het daarna al vrij snel op. Wat moet je ook met een Ferrari als je op kosten van de Staat in een Opel Astra rijdt? In hun volgende briefje zeiden ze alleen nog maar dat de wagen niet op de openbare weg mocht omdat er geen kentekenplaat op was geschroefd. Geen sterk verhaal. Die Officier van Justitie woonde duidelijk niet in Amsterdam-Zuid, maar ergens in Noord, waar ze de hele dag een beetje langs de openbare weg lopen te rommelen met oude auto’s zonder plaat, weet je wel. Wie wel in Zuid woonde, was de consul van Israel, naast de filmregisseur; en we zaten nog wel een beetje met het punt van de autopapieren. Ik zeg tegen hem, jullie hebben toch altijd zo’n CD nummerbord en een eigen parkeerplekkie? Klopt, zegt ‘ie; dat regel je bij BuZa, formuliertje, stempeltje, klaar. Heeft bepaalde voordelen zoals doorrijden bij politiecontroles. Zo werden de filmregisseur en de consul dus autodelers, want voor wat hoort wat; als je gratis mag parkeren in Amsterdam-Zuid en geen motorrijtuigenbelasting betaalt over je Ferrari, dan kun je best je wagen delen met een sympathieke diplomaat. Ik ging liever niet mee scheuren want ze zopen allebei als ketters en inderdaad, ze zijn nog nooit aangehouden.

Met stenen kun je niet betalen

Die consul was echt een goeie gozer. Hij kwam later nog helpen toen de filmregisseur in scheiding lag en de helft van zijn vermogen af moest dragen aan zijn ex, die de gewoonte had met rijke mannen te trouwen op hele nare huwelijkse voorwaarden. Daar krijgen mannen in Zuid best wel vaak mee te maken.

 

Wordt vervolgd: De ex doet het met een deurwaarder en veilt de kunstverzameling van de filmregisseur in het Hilton. De consul bedenkt een list.

 

Je kunt de Advocatenverhalen volgen op LinkedIn. Klik hier.

Hoe ik zo geworden ben? Tja… dit verhaal is het vervolg op “Advocaat in de Provincie”. Klik hier.

geschreven door Marius Hupkes